1962

Dagboek

van een Venlonaar

Uit:

De Nieuwe Limburger

22 juni 1962

archief  joep vrijling

"Jammer, dat het voorbij is", zuchtte de 17-jarige Riet Huibers. Zij is het meisje, dat anderhalf jaar geleden een prijs ontving uit het Visser Neerlandia-fonds voor de hulp, die zij immer had betoond jegens haar blinde klasgenote, de 20-jarige Marietje Camps. Ze zijn nu beiden geslaagd. Afgelopen zaterdag ontvingen zij uit handen van burgemeester De Gou het diploma, de bekroning van hun studie. De poort van het Rijks hbs-gebouw aan het Mgr. Nolensplein in Venlo had zich voorgoed achter hen gesloten. Veertien leerlingen, die zich de laatste jaren om een blind meisje een voorbeeldig team hadden getoond. gingen uit elkaar. Vijf-A bestaat niet meer, althans déze vijf-A.

Nu is het nog de tijd van de feestjes en de fuifjes die voor een groot deel gevuld worden met het maken van grapjes over leraren en het ophalen van herinneringen over goede dan wel slechte proefwerken en rapporten. Over die dag dat een verstrooide leraar vergeten had een stropdas om te doen en over die keer, dat tijdens de scheikundeles de kraan van de waterleiding brak, waardoor het water in een niet te stuiten straal minutenlang tegen het plafond spoot. Nog een paar fuifjes en dan gaan zich de wegen kruisen. De een gaat op kantoor werken, de ander gaat verder studeren en de derde zoekt het bij moeder thuis in de huishouding.

Vijf-A bestaat niet meer. Riet Huibers zucht als ze er aan denkt.

Sedert ze verleden week zaterdag het diploma in handen kreeg, is ze nog elke dag, vergezeld van Marietje Camps, even op school geweest. Ze hadden er niks meer te doen, het was nu eenmaal voorbij, maar het heimwee aan die onvergetelijk mooie jaren was nu eenmaal te groot. Drie jaar geleden, op de eerste schooldag, toen begon het. De directeur verscheen in de klas met een meisje, dat een donkere bril droeg. "Dit Is Marietje Camps", zo stelde hij haar voor. "Zij zal het moeilijker met haar studie hebben dan jullie, want zij is blind. En daarom verwacht ik van jullie, dat jullie haar helpen voor zover dat nodig is." En toen verliet de directeur de klas en Marietje Camps bleef.

Toen 's morgens de schooltijd beëindigd was, leidde Riet Huibers het gehandicapte meisje naar huis. Ik woonde er toch in de buurt". En sindsdien heeft Riet Huibers drie jaar lang Marietje Camps elke morgen en elke middag naar school en naar huis gebracht. Ze werden vriendinnen. Dat gaat ook zonder advertentie. Na de schooltijd waren ze niet van elkaar weg te slaan, maar ze studeerden hard. "Marietje werkte nog harder dan ik", zegt Riet met iets van een verheven bewondering in haar stem. "Vaak bleef er van haar nachtrust niet veel meer dan twee drie uur over. De directeur en iemand van het blindeninstituut in Grave moesten er tenslotte aan te pas komen om Marietje af te remmen. Haar gezondheid begon eronder te lijden".

Marietje is een intelligente studente met een enorm geheugen", zo vertelt Riet verder. Maar toch had zij meer tijd nodig om haar huiswerk klaar te krijgen dan een ander. Zij zat nu eenmaal met de moeilijkheid dat zij veel moest omzetten in brailleschrift. Voordat zij aan studie toe was, had zij al veel tijd daaraan verloren. Meestal ging het zo, dat ze in de klas zelf niets noteerde. Ze luisterde dan maar. Van mij kreeg ze dan de dictaten. Elly, haar 15-jarige zusje, las die dan voor, waarbij Marietje die dan in brailleschrift omzette. Elly, die nu van de huishoudschool is gekomen, heeft daarmee haar oudere zus avond na avond geholpen. Nu ze de handen vrij heeft gekregen, gaat ze over enkele maanden de avond-MULO volgen."

“Ja, jammer dat het voorbij is", herhaalt Riet Huibers. "Het was een fijne klas die juist door Marietje naar een hoog peil werd opgetrokken. We waren met elf meisjes en vier jongens wat ik wel een beetje zielig voor die jongens, want die konden natuurlijk niet tussen ons gekakel komen. Desondanks was het een vriendentroep. Een vriendentroep om Marietje Camps, maar dat zegt Riet Huilbers niet. Iedereen voelde in zich verplicht haar te helpen. En onbewust hielp Marietje de andere leerlingen.Die wilden zich in hun studie-prestaties niet laten kisten door een meisje, dat het. zo verschrikkelijk moeilijker had, speciaal met een vak als bijvoorbeeld boekhouden, waaraan nogal wat liniatuur te pas komt. Zo kon het gebeuren, dat vaak tien van de vijftien leerlingen geen enkele onvoldoende hadden op hun rapport.

De poort van de school ligt nu achter hen dicht, althans voor dertien van de vijftien, want twee bleven achter. Marietje slaagde met een gemiddelde van bijna acht, zonder ook maar een onvoldoende; Riet haalde het met een gemiddelde van bijna zeven, met één enkel onvoldoendetje, een vijf voor geschiedenis. Er komen nog een paar fuifjes en dan zien de meesten van deze klas, waaraan directeur en leraren immer met een warm hart zullen blijven terugdenken, elkaar nog maar zelden terug. Maar de wegen van Riet en Marietje zullen voorlopig nog niet scheiden, zij het dat ze een verschillende studierichting hebben gekozen. Marietje gaat sociologie studeren, Riet heilgymnastiek en massage. Maar als plaats waarop ze dit nieuwe doel willen bereiken, hebben ze beiden Nijmegen gekozen.